Temmuz ayına akaryakıt zamlarıyla uyandık. Benzin, motorin ve LPG fiyatları bir kez daha fırladı. Motorinin litresi 55 TL’yi geçti. Bunun ne demek olduğunu kentte yaşayan, işe gidiş gelişinde biraz daha kemer sıkarak hissederken, köydeki çiftçi çok daha yakıcı yaşıyor: Tarlasına gidemiyor, traktörünü çalıştıramıyor, mazot alamıyor.

Ama mesele sadece mazot değil.

Van’ın İpekyolu ilçesine bağlı Kıratlı, Kavuncu, Karpuzalan ve Sarmaç köylerinde çiftçi bir yandan artan girdi maliyetleriyle, diğer yandan da susuzlukla boğuşuyor. Üstelik bu kuraklık doğal değil. Her ilkbaharda ve sonbaharda toprağa can verecek kadar su geliyor, ama kontrolsüz biçimde Sıhke Gölü’ne akıp boşa gidiyor. Yaz gelince aynı insanlar, aynı topraklar, aynı hayvanlar susuz kalıyor. Kuraklıktan buğdaylar cılız çıkıyor, hayvancılık bitme noktasına geliyor.

Çiftçi diyor ki: “50 bin TL harcadım, bin lirasını bile alamadım.”
Bu ülkenin herhangi bir yerinde, bu kadar büyük emeğin bu kadar kolay çöpe gitmesi normalleştirilmemeli.

Buğday kurursa un pahalanır. Yonca kurursa hayvancılık azalır, et fiyatı artar. Tohum, traktör, ilaç zaten dövizle alınıyor. Mazot 55 TL. Su yok. O zaman bu ülke karnını neyle doyuracak?

Üretici tarlayı süremiyor, ürününü yetiştiremiyor. Çünkü hem ekonomik yükün altında eziliyor, hem de yapısal ihmallerin kurbanı oluyor. Ve ne yazık ki bu tablo yalnızca Van’a ait değil. Türkiye’nin dört bir yanında benzer hikâyeler, benzer çaresizlikler yaşanıyor. Fiyatlar artarken, çözüm üretmeye dönük adımlar yerinde sayıyor.

Çiftçi, tek bir şey istiyor: Sarmaç yakınındaki gölet onarılsın ya da yeni bir gölet yapılsın. Gelen su toplanıp yaz aylarında kullanılsın. Bu kadar. Büyük projeler değil; küçük yatırımlarla dört köy kurtulabilir. Tarım canlanır, hayvancılık döner, insanlar yeniden toprağa umutla bakar.

Ama işte, bir yanda suyun boşa aktığı köyler, diğer yanda cepleri boşaltan akaryakıt zamları. Göz göre göre kaynaklarımızı israf ediyoruz. Ne emeğe sahip çıkabiliyoruz ne de çiftçiye.

Artık şunu fark etmek zorundayız: Tarım sadece kırsalın sorunu değil. Tarlasına su gitmeyen köylünün yetiştiremediği buğdayın hesabı, şehirlinin sofrasına kadar uzanıyor. Ekonomik kriz, bir yandan cepleri yakarken, diğer yandan üretimi bitiriyor. Bu döngüyü kırmadan, ne enflasyonla mücadele edebiliriz ne de açlıkla.

Van’ın sadece bu dört mahallesi değil onlarca mahallesi su için, yaşam için, geleceği için seslenıyo , Duyan var m?