Barış için ayak direyeceksin kardeşim,

belki bahtiyarlık değildir artık,

ama boynunun borcudur,
süreci bozmak isteyen rüzgârlara inat
dimdik duracaksın.

Bir yanın yapayalnız kalabilir,
kuyunun dibindeki Yusuf gibi,
ama öbür yanın
özgürlüğün kalabalığına
öyle karışmalı ki,
içerde ortakların ürpersin,
dışarda bir yaprak kımıldasa.
Park’ta yürüyeceksin,
Dönüp arkana bakmadan.

İmralı’ya gidersen eğer,
“Koster bozuk,”
“Hava muhalefeti,”
diyen sözlere sakın inanma.
Issız İmralı adasına gidersen
yanına üç şey almayı unutma:
biraz leblebi,
bir dal sigara,
bir de kalem–kâğıt…
Unutma sakın.

Geçmişi geride bırak;
seni “Hani Apo’yu asacaktın?” diye
dürten seslerden koru kendini.
Teknede giderken
kalın giyin,
deniz ayazı başka olur.
Ferdi Tayfur’dan
“Allah Şahidim Olsun”u dinle,
bir de ağız dolusu gülmeyi
hiç ihmal etme.

Bir zamanlar sevdiğin
o Türkmen kızını anımsa…
Ufak iş deme;
yemyeşil bir barış büyür,
orman olur.

Öcalan’ın kitaplarını
okumadan çıkma yola:
“Demokratik Çözüm Bildirgesi”ni,
“Çözüm ve Çözümsüzlük İkilemi”ni…

Gitmeden önce tüm teşkilatlarına bir genelge gönder:
“Irmağının akışına ölürüm Türkiye” deme artık;
“Irmağının akışında yaşarım Türkiye”
diye değiştir türküyü. 

Madem hayatında ilk defa
bir barış yapmaya niyetlisin,
daha fazlasına da niyetlen.
Olmaz sanma—olur.
Yeter ki kararmasın
sağ memenin altındaki
o cevahir.


 Nazım Hikmet'in 'MAPUS YATANA ÖĞÜTLER' şiirinden uyarlanmıştır